zapomniany

Żal mą duszę oplata,
Smutek-niczym głaz mnie przygniata.
Bo nie potrafię zapomnieć Tego,
Co mi czułe słówka gada.
Będzie ze mną do końca świata,
Bo jestem za słaba!
Iskierka nadziei, gdzieś we mnie drzemie,
Że spełni się moje marzenie
-lecz to tylko złudzenie,
To przez pięknych chwil-wspomnienie.
Jedynym wybawieniem byłaby śmierć,
A nawet tego nie mogę mieć.
Więc po cóż żyć, marzyć, śnić
Życie to tylko męka
-wieczna udręka.
Pogoń za tym, co przez Boga stworzone,
I nie każdemu przeznaczone…!